ในตอนปลายของสมัยเอโดะ (ค.ศ. 1600 – ค.ศ. 1867) ฮิโรชิเงะ คูนิโยชิ (Kuniyoshi) และคูนิซาดะเป็นศิลปินสามคนที่เป็นตัวแทนอันดีของการสร้างงานภาพพิมพ์สีของญี่ปุ่นของเอโดะ แต่ในบรรดานักสะสมภาพพิมพ์ญี่ปุ่นชาวยุโรปและอเมริกันที่เริ่มขึ้นในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 ถือว่างานของจิตรกรทั้งสามเป็นที่มีคุณภาพด้อยกว่างานอูกิโยะแบบคลาสสิก ซึ่งเป็นผลทำให้ความนิยมภาพพิมพ์ของศิลปินทั้งสามลดถอยลง และทำให้ได้ชื่อว่าเป็นงานศิลปะของ "ความฟุ้งเฟ้อ" (decadent)

เมื่อมาถึงต้นคริสต์ทศวรรษ 1930 และคริสต์ทศวรรษ 1970 งานของฮิโรชิเงะ และ คูนิโยชิก็ได้รับการนำมาพิจารณาใหม่ที่ทำให้ได้รับการยกฐานะว่าเป็นปรมาจารย์ของศิลปะภาพพิมพ์ แต่งานของคูนิซาดะก็ยังคงไม่ได้รับการเลื่อนฐานะให้เท่าเทียมกับจิตรกรทั้งสองดังกล่าว ยกเว้นแต่ภาพเหมือนนักแสดง (Yakusha-e) และภาพเหมือนของสตรีผู้มีความงาม (บิจิงงะ) ที่เขียนในระยะแรกของการเป็นศิลปิน และงานเขียนภาพเหมือนของศีรษะของนักแสดงในบั้นปลายของชีวิตแล้ว งานอื่น ๆ นอกไปจากนั้นของคูนิซาดะก็ถือกันว่าเป็นงานที่มีคุณภาพต่ำ จนกระทั่งเมื่อมาถึงต้นคริสต์ทศวรรษ 1990 เมื่อยาน ฟาน เดิสบวร์กเขียนหนังสือเกี่ยวกับการวิวัฒนาการของงานศิลปะของคูนิซาดะ[1] และเมื่อเซบาสเตียน อิซเซิร์ดเขียนงานศึกษาอย่างละเอียดเกี่ยวกับผลงานของคูนิซาดะ ทัศนคติเกี่ยวกับคูนิซาดะจึงได้เริ่มมีการเปลี่ยนแปลงว่าเป็นจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของศิลปะภาพพิมพ์ของญี่ปุ่น